ကမ္းမျမင္ရတဲ့ မနက္ျဖန္မ်ားစြာ
ေအာင္သက္ဝိုင္း Wednesday, March 24, 2010
ရန္ကုန္ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာက် ေနရာတခုျဖစ္တဲ့ လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္မွာ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြ၊ လိုင္းကားေတြ၊ သြားလာေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခတ္ ေနတယ္။

[ပညာမသင္ရဘဲ သီခ်င္းဆုိ ေတာင္းရမ္းေနရတဲ့ ေတာင္ဒဂုံက ကေလးေမာင္ႏွမ (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)]

ပညာမသင္ရဘဲ သီခ်င္းဆုိ ေတာင္းရမ္းေနရတဲ့ ေတာင္ဒဂုံက ကေလးေမာင္ႏွမ (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)
မီးပြိဳင့္ စိမ္းလုိက္တာနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ကားေတြက စက္ရွိန္ျမႇင့္ၿပီး မီးပြိဳင့္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ ၾကပါတယ္။ အရွိန္ဟုန္ ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ကားေတြ ၾကားမွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တဦးကေတာ့ အႏၱရာယ္ကုိ ဂရုမမူဘဲ လသား အရြယ္ ရင္ခြင္ပိုက္ ကေလးငယ္ တဦးကို ခ်ီလို႔ လူးလာေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနတယ္။

ကေလးငယ္ရဲ႕ ေျခေထာက္ တေခ်ာင္းက ဒူးဆစ္ကေန ျပတ္ေနၿပီး ပတ္တီး တစနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတယ္။ ကေလးငယ္က အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ရင္ခြင္ၾကားမွာ ေဘာင္းဘီ၊ အကႌ်မပါ ကုိယ္တုံးလုံးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ ေနပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အနက္ေရာင္ တီရွပ္နဲ႔ အ၀ါေရာင္ ခပ္ညစ္ညစ္ ထဘီကုိ ၀တ္ဆင္ထားတယ္။ ၿပဲစုတ္ေနတဲ့ နီညဳိေရာင္လြယ္အိတ္တလုံးကိုလည္း သူ႔ ပခုံးေပၚမွာ စလြယ္သုိင္း အေနအထားနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။


“ကိုကုိ၊ မမတုိ႔ရယ္ က်မတုိ႔သားအမိ ခိုကိုးရာမဲ့လို႔ ထမင္းဖုိးေလး၊ ဟင္းဖုိးေလးမ်ား သနား ၾကပါ” လို႔ ေအာ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အသံကို ကားစက္သံေတြ ၾကားကေန ၾကားႏိုင္ပါတယ္။

သူ တကယ္ပဲ ခုိကုိးရာမဲ့လို႔ ေတာင္းရမ္းေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးငယ္ကုိ ဗန္းျပ လိမ္ညာေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနတာလား ဆုိတာ ေသခ်ာမသိႏုိင္ေပမယ့္ လမ္းသြား လမ္းလာေတြက သူ႔ကို အေရးတယူ သတိထားျခင္းမရွိသလို၊ သနားၾကင္နာ ကရုဏာသက္တဲ့ အမူအရာမ်ဳိးလည္း မျမင္ရပါဘူး။ ဒီလို ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ရန္ကုန္သူ ရန္ကုန္သားေတြအတြက္ ေန႔စဥ္ျမင္ေနက်၊ မရုိးေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြပါ။

တေန႔တျခား က်ပ္တည္းလာတဲ့ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲအတြက္ မငတ္ေအာင္ ရုန္းကန္ ေနရသူေတြ အမ်ားစုေနထုိင္ရာ ရန္ကုန္မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ အေရအတြက္ တုိးပြားေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။

လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းက ကတၱရာလမ္းမႀကီး တခုေပၚမွာ အသက္ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးငယ္နဲ႔ အသက္ ၈ ႏွစ္ အရြယ္ေကာင္ေလးတို႔ ၂ ဦးဟာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး သူတို႔လည္ပင္းေၾကာေတြ ေထာင္လာတဲ့အထိ သီခ်င္းေတြ ဟစ္ေအာ္ေနပါတယ္။

ေခါင္းကုိေမာ့၊ မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္ၿပီး သီခ်င္းကိုသီဆိုေနတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ရဲ႕လက္မွာ ကိုင္ထားတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ အတုိ၊ အရွည္ႏွစ္ခုကို ကတၱရာလမ္းမေပၚ ေဆာင့္ ေဆာင့္ တီးေခါက္လို႔ စည္းခ်က္ညီညီ စူးရွတဲ့ အသံေလးေတြနဲ႔ သီဆို ေနၾကတယ္။
သူတို႔ေရွ႕မွာ အစိမ္းေရာင္ ပလတ္စတစ္ ခြက္ကေလး တလုံးခ်ထားတယ္။ သီခ်င္းဆိုၿပီး ပုိက္ဆံ လုိက္လံ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြပါ။

“…. ခ်ဳိၿပဳံးရႊင္ေသာ ႏွမပ်ဳိငယ္၊ တကုိယ္လုံးပင္ေခ်ာ အလွပုိတယ္။ ၿမိဳ႕မနဲ႔ တမိတည္း ဖြားလုိ႔ ဆိုေတာ့မယ္ကြယ္….” အစရွိတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ မန္းေတာင္ရိပ္ခို သႀကၤန္သီခ်င္းက ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆီကေန
ပ်ံ႕လြင့္လာေနတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ျမန္မာ့ရုိးရာ ႏွစ္သစ္ကူး သႀကၤန္ သီခ်င္းျဖစ္ေပမယ့္ ကေလးငယ္ေတြ သီဆုိေနပုံက ၾကားရသူတုိင္း ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

“သမီးအေဖက ေသသြားၿပီ။ အေမက ဟုိးအေ၀းႀကီးမွာေနတယ္။ သမီး ေက်ာင္းမေနဖူး ပါဘူး။ သမီးတုိ႔ ေမာင္ႏွမအားလုံး ငါးေယာက္ပါ။ အဘြားနဲ႔ေနတယ္။ အဘြားဆိုတာ သမီးအေမရဲ႕ အေမေပါ့။ အဘြားက ဟင္းရြက္ေရာင္းတယ္။ အခုအဘြား ေနမေကာင္းဘူး” လို႔ မိန္းကေလးက ေျပာျပတယ္။

ဒီ ကေလးႏွစ္ဦးဟာ ေန႔စဥ္ ေတာင္ဒဂုံကေန မနက္ ၈ နာရီကတည္းက ထြက္လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနရာအႏွံ႔ လွည့္လည္၊ သီခ်င္းဆုိ ေတာင္းရမ္းၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ပုံမွန္မရွိ ပါဘူး။ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးရဲ႕ ေန႔စဥ္ေတာင္းရမ္းလုိ႔ရတဲ့ ၀င္ေငြက က်ပ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔အားလံုးအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ ဝင္ေငြမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ရန္ကုန္ အပါအ၀င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္မွာ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ၊ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေလလြင့္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနပါ တယ္။ အဲဒီလို ကေလးေတြအျပင္ လမ္းမေတြေပၚမွာ သနားစရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ဘ၀ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ ပုံစံ အမ်ဳိးအမ်ဳိး ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ ဒုကၡိတေတြလည္း မနည္းလွပါဘူး။

ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းေနရတာေၾကာင့္ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကို သားသမီး၊ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြက ဂရုမစုိက္ႏုိင္ ၾကေတာ့သလို သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ေနၾကတာကုိလည္း လမ္းသြား လမ္းလာေတြက ေဖးမကူညီတာမ်ိဳး အရင္ကထက္ နည္းပါးလာပါတယ္။

အလုပ္ရွားပါးၿပီး မိသားစုတုိင္း အဆင္မေျပၾကတာ အမ်ားစုမုိ႔ ျမန္မာ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ေတာင္းရမ္းသူေတြကို သနားဖို႔ မတတ္သာတဲ့ အေျခအေနမွာ ဆုိက္ေရာက္ ေနတယ္လို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

“ေတာင္းတဲ့ သူေတြက ေနရာတုိင္းမွာရွိေနတာ။ ဒါေတြကို လုိက္ၿပီး ေငြထည့္ရမယ္ဆိုရင္ စည္းစိမ္သာ ျပဳတ္သြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ အေႂကြကလည္း တအားရွားတယ္။ တကယ္ကို ေတာင္းရမ္းသူေတြကို ေငြလႉခ်င္ရင္ တေထာင္တန္၊ ငါးရာတန္ လႉရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ ရုန္းကန္ေနရတာ ငါးရာ၊ တေထာင္လည္း မလႉႏိုင္ဘူး” လုိ႔ ရန္ကုန္သား တဦးက ဆိုတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြက ေတာင္းရမ္းသူေတြကို မေပးႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အေျခအေနမွာေတာင္ တေနကုန္ ေနရာအႏွံ႔ ေျခတိုေအာင္ လွည့္လည္ ေတာင္းရမ္းရင္ အနိမ့္ဆံုး ေန႔စားဝန္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ခထက္ေတာ့ ပိုရေနေသးတယ္လို႔ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ သူေတြဆီက ၾကားသိရပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ သူေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္သိန္းလင္းက စည္ပင္မွာ အလုပ္ေပးမယ္၊ ေနစရာေပးမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္ပင္အလုပ္ရဲ႕ ဝင္ေငြက ေတာင္းစားတဲ့ ဝင္ေငြကို မမီလို႔ လုပ္ခ်င္သူေတြ နည္းပါးတယ္လို႔ သိရတယ္။ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ သူေတြကို ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳး လုပ္ေနေပမယ့္လည္း ပေပ်ာက္မသြားပါဘူး။

“သူေတာင္းစားေတြ တုိးလာတာက အစုိးရမွာ အဓိက တာ၀န္ရွိတယ္။ လူေတြကို အလုပ္အကိုင္ေတြ ဖန္တီးေပးရမယ္၊ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးရမယ္၊ အုိမင္းမစြမ္းေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ဒါေတြ အားလုံးက အစုိးရတရပ္ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြ။ အစုိးရက ဒီတာ၀န္ေတြပ်က္ကြက္လုိ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းတဲ့ ကေလးေတြ၊ မသန္စြမ္းေတြနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ျပည့္တန္ဆာေတြ မ်ားလာတာပါပဲ” လို႔ ျပည္တြင္း သတင္းစာ ဆရာႀကီး တဦးက ေျပာပါတယ္။

လွည္းတန္း မီးပြိဳင့္မွာ ေတာင္းရမ္းေနတဲ့ သားသည္မိခင္ အမ်ဳိးသမီး၊ ေတာင္ဒဂုံက သီခ်င္းဆို ပုိက္ဆံ ေတာင္းရမ္းတဲ့ ကေလး ေမာင္ႏွမ၊ သားသမီးေတြက မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းစားေနရတဲ့ အိုမင္းမစြမ္းသူေတြနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ ေလလြင့္ေနရတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာဟာ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကုိ အလင္းေရာင္မဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနရဦးမယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္တဲ့၊ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အမွန္တရားတခုပါ။