တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ခ်စ္သူ ရွာေဖြျခင္း
ဇာနည္ဝင္း Tuesday, March 30, 2010
E-mail Print
သြားေလရာ ကုိယ္ႏွင့္မကြာ ေဆာင္ထားႏုိင္သည့္ လက္ကုိင္ ဖုန္းမ်ားက ထုိင္း ႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ားကုိ ေကာင္းစြာ အက်ဳိးျပဳေနသည္။ ထုိတယ္လီဖုန္းမ်ားက ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ ခ်စ္သူရည္းစား ရွာေဖြရာတြင္ အလြန္ အသုံးတည့္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
[အလုပ္ နားခ်ိန္တြင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္ေနၾကေသာ ထုိင္း ႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ျပည္သား အလုပ္သမား တခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပုံ - ဇာနည္၀င္း)]
အလုပ္ နားခ်ိန္တြင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္ေနၾကေသာ ထုိင္း ႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ျပည္သား အလုပ္သမား တခ်ဳိ႕ (ဓာတ္ပုံ - ဇာနည္၀င္း)
ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕အနီး ျမန္မာ ျပည္သား မ်ားစြာ ေရာက္ရိွ ေနသည့္ မဟာခ်ဳိင္ ေဒသတြင္ တယ္လီဖုန္း အားကုိးျဖင့္ ၾကင္ေဖာ္ ရသြားသူ အမ်ားအျပား ရိွရာ ထုိအထဲတြင္ ေက်ာ္စုိးဟု သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ ဇာတိ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ အရြယ္ စက္ရုံ အလုပ္သမား တဦးလည္း ပါ၀င္သည္။
“တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆုိေတာ့ ပုိၿပီး ေျပာရဲၾကတယ္၊ သက္ေသာင့္ သက္သာ ျဖစ္တယ္၊ အျပင္မွာ လူကုိယ္တုိင္ ခ်ိန္းေတြ႔ၿပီး စကား ေျပာၾကဖုိ႔ ဆုိတာ မလြယ္ဘူးေလ” ဟု ကုိေက်ာ္စုိးက ေျပာျပသည္။
ကုိေက်ာ္စုိးသည္ လြန္ခ့ဲသည့္ ႏွစ္ဆန္းပုိင္း အထိ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ပတၱရားၿမိဳ႕ရိွ တည္းခုိခန္း တခုတြင္ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ခ့ဲသူ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ မဟာခ်ဳိင္ရိွ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး တဦးႏွင့္ တယ္လီဖုန္း အဆက္အသြယ္ ရသြားသည္။
“ပထမဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ အေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ အေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္ အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ တပတ္ေလာက္ ေျပာၿပီးေတာ့ ဖုန္းထဲမွာပဲ ရည္းစား ျဖစ္သြားၾကတယ္” ဟု ကုိေက်ာ္စုိးက ရွင္းျပသည္။
တယ္လီဖုန္းလုိင္းမွတဆင့္ ၅ လခန္႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာ္စုိးက မဟာခ်ဳိင္ေဒသသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လုိက္သည္။ ဆံထုံးေနာက္ ေယာင္ပါၿပီး တအုိးတအိမ္ ထူေထာင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လက္ကုိင္ဖုန္း အသုံးျပဳေရးမွာ ျမန္မာျပည္က့ဲသုိ႔ ခက္ခဲမည္ ဆုိပါက ခ်စ္သူ ရေရးသည္လည္း ခက္ခဲေနဦးမည္ဟု ကုိေက်ာ္စုိးက ဆုိသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ဖုန္းနံပါတ္အတြက္ Sim Card တခု ၀ယ္ယူရန္ ေလွ်ာက္လႊာ အဆင့္ဆင့္တင္ၿပီး ေစာင့္ဆုိင္္းရန္ မလုိအပ္ျခင္းမွာ ၎တုိ႔၏ အခ်စ္ေရးအတြက္ အားသာခ်က္တခု ျဖစ္ေနသည္။ တယ္လီဖုန္းအတြင္း ထည့္ရမည့္ Sim Card ကုိ ျမန္မာျပည္ ကြမ္းယာဆုိင္မ်ားက့ဲသုိ႔ ေနရာတကာတြင္ ေတြ႔ရေသာ တယ္လီဖုန္းဆုိင္ေလးမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူႏုိင္သည္။ တန္ဖိုးမွာလည္း တေန႔တာ လုပ္အားခထက္ နည္းပါးသည္။
ေစ်းသက္သာသည့္ တယ္လီဖုန္းတလုံး၏ တန္ဖုိးမွာ ဘန္ေကာက္ေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမား တဦး၏ ငါးရက္ လုပ္အားခထက္ မပုိေပ။ ကုိယ္တုိင္ ဓာတ္ပုံရုိက္ၿပီး ခ်စ္သူထံ ပုိ႔လုိသူမ်ားက ကင္မရာပါသည့္ ဖုန္းကုိ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူၾကေလသည္။ ကင္မရာပါသည့္ ဖုန္းအတြက္ ကုန္က်ေငြက အလုပ္သမားတေယာက္၏ တလ၀င္ေငြလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏွလုံးသားေရးအတြက္ ထုိသုိ႔ ကုန္က်ရျခင္းကုိ ၀န္ေလးၾကပုံမရပါ။
ထုိင္းသည္ ဖုန္းကုမၸဏီႀကီးမ်ား အၿပိဳင္အဆုိင္ ေစ်းကြက္ရွာသည့္ ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနရာအႏံွ႔အျပား တယ္လီဖုန္းလုိင္း အသံၾကည္လင္ ျပတ္သားမႈ ရိွေနသျဖင့္ တယ္လီဖုန္းခ်စ္သူမ်ား အဆင္ေျပစြာ တီတီတာတာ ေျပာဆုိႏုိင္ၾကေလသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေသာ္လည္း တယ္လီဖုန္းအားကုိးျဖင့္ ခ်စ္သူရည္းစား ရွာေဖြႏုိင္သည္။
တယ္လီဖုန္းအားကုိးျဖင့္ ရလာေသာ ခ်စ္သူကုိ အေလးအနက္ထားသူ ရိွသက့ဲသုိ႔ အေပ်ာ္သေဘာျဖင့္ ရည္းစားထားသူမ်ားလည္း ရိွသည္ဟု အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။ ရည္းစား သုံးေလးေယာက္ တၿပိဳင္နက္ထားသူလည္း ရိွသည္ဟု ဆုိသည္။
တယ္လီဖုန္းခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးသည္ ေဒသတခုအတြင္း ေနထုိင္ပါက ၎တုိ႔၏ အခ်စ္ေရးမွာ တမ်ဳိးတဖုံ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္သည္ဟု ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းျဖင့္ စည္ကားေနေသာ မဟာခ်ဳိင္ေဒသမွ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ကုိင္သူတဦးက ဆုိသည္။
“တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မဆုံျဖစ္ေသးဘူး၊ ဖုန္းထဲမွာေတာ့ ႀကိဳက္ေနၿပီ။ အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႔ၾကတယ္၊ မေတြ႔ခင္ တေနရာရာကေန ခုိးၾကည့္တယ္။ မေခ်ာဘူး ဆုိရင္ သြားမေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ ဖုန္းဆက္လာရင္လည္း မကုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြလည္း ရိွတယ္” ဟု ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ားသမဂၢ မွ ကုိတင္ကုိက ေျပာျပသည္။
အလုပ္နားခ်ိန္တြင္ ဖုန္းျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကသူမ်ားကုိ အေျမာက္အျမား ေတြ႔ရမည္ဟု သူက ရွင္းျပသည္။
ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားမ်ားသည္ လုပ္ငန္းခြင္ ျပင္ပတြင္ ၾကင္ဖက္ရွာေဖြရန္ ခက္ခဲသည္ဟု ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ဆူကြန္ဗစ္လမ္းတြင္ ေနထုိင္သည့္ ကုိရန္ကုန္ ဆုိသူ လူငယ္တဦးက ေျပာသည္။
“ထုိင္းေတြနဲ႔ တဲြဖုိ႔က ဘာသာ စကား အခက္အခဲ ရိွတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အလုပ္နဲ႔အိမ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အိမ္ေဖာ္ လုပ္တ့ဲသူလည္း အိမ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ ရည္းစားထားဖုိ႔ဆုိရင္ တျခား ေရြးစရာ မရိွဘူး၊ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ထားၾကတယ္” ဟု ကုိရန္ကုန္က ရွင္းျပသည္။
တခ်ဳိ႕ေသာ အလုပ္သမားတုိ႔က လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ အိမ္တြင္ အထီးက်န္ေနတတ္ၿပီး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ရန္ တယ္လီဖုန္းကုိ အားကုိးရသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေအာင္သြယ္ေပးတတ္သည္ဟု ဆုိသည္။
“အလုပ္ထဲမွာ ငါတုိ႔ရြာက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရိွတယ္၊ သိပ္မုိက္တယ္၊ ေျပာမလား၊ ငါ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ေျပာေပးရာကေန အဆင္ေျပသြားတာ မ်ားတာပဲ” ဟု ကုိရန္ကုန္က ေျပာသည္။
ကုိရန္ကုန္ ဆုိသည္မွာ သူ၏ အမည္ရင္း မဟုတ္ေပ၊ ရန္ကုန္သားျဖစ္ေသာ သူ႔ကုိ နယ္အသီးသီးမွေရာက္လာသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားက ေပးထားေသာ အမည္ ျဖစ္သည္။ ယခု သူ၏ ရည္းစားမွာလည္း မိတ္ေဆြမ်ားက မိတ္ဆက္ ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကုိရန္ကုန္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ လက္ကုိင္ဖုန္း ေပါမ်ားေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမား လူငယ္ အမ်ားအျပားတြင္ တယ္လီဖုန္းရည္းစား ကုိယ္စီ ရိွေနၾကသည္။ တလလွ်င္ ဘတ္ ၂၀၀ (၆ေဒၚလာခန္႔) အကုန္အက်ခံရုံျဖင့္ အခ်ိန္ျပည့္ ဖုန္းေျပာဆုိႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းကုိလည္း သူတုိ႔ သိထားၾကသည္။ ဖုန္းကုမၸဏီမ်ား၏ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈက ခ်စ္သူမ်ား တယ္လီဖုန္းဖုိး ကုန္က်စရိတ္ကုိ အဆင္ေျပေစသည္။ တခ်ဳိ႕က ဘတ္ ၂၀ ျဖင့္ တေနကုန္ ဖုန္းေျပာႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းကုိပင္ သိထားၾကသည္။
ကေလးတဲြေလာင္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္တခ်ဳိ႕ကလည္း လူလြတ္ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဖုန္းျဖင့္ ရည္းစားရွာၾကသည္ဟု ဆုိသည္။
အလုပ္္နားခ်ိန္ မတူညီျခင္း၊ ေနထုိင္သည့္ ရပ္ကြက္ မတူျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔မွ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ဆုံေတြ႔ၾကရန္ ခက္ခဲေနသည္။ အမ်ားအျပားမွာ အလုပ္သမား လက္မွတ္ မရိွသျဖင့္ လုံၿခဳံေရး အခက္အခဲ ရိွသည္၊ တေနရာမွ တေနရာသုိ႔ သြားလာရန္ စြန္႔စားရေသာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ဆုံေတြ႔ၾကရန္ ခက္ခဲသည္။ ဤအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္သူရည္းစား ရရိွရန္မွာ ပုိ၍ ခက္ခဲလာသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တယ္လီဖုန္းက သူတုိ႔၏ ႏွလုံးသားေရးရာ အခက္အခဲကုိ ေျဖရွင္းေပးလ်က္ရိွသည္။
ျမန္မာျပည္သား ၂ သန္းမွ ၄ သန္းအထိ ထုိင္းတြင္ ေရာက္ရိွေနသည္ဟု အလုပ္သမားအေရး လုပ္ကုိင္ေနသူမ်ားက ခန္႔မွန္းထားၾကသည္။ အမ်ားအျပားက လက္ကုိင္ဖုန္းကုိယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
ဘန္ေကာက္ေရာက္ေနသူႏွင့္ ဖူးကက္ၿမိဳ႕ ေရာက္ေနသူ၊ ခ်င္းမုိင္ (ဇင္းမယ္) ေရာက္ေနသူႏွင့္ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ မယ္ဆုိင္တြင္ ေရာက္ေနသူတုိ႔ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားမွာ ေန႔စဥ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရိွသည္။ မဟာခ်ဳိင္တြင္ အေျခခ်ေနသူ ကုိေက်ာ္စုိးက့ဲသုိ႔ ခ်စ္သူရိွရာ ေဒသသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၿပီး ေတြ႔ၾက ဆုံၾကသည္။ ေဒသ တူသူမ်ားက အလုပ္နားခ်ိန္တြင္ လူငယ္ဘာ၀ ခ်ိန္းၾက ေတြ႔ၾကသည္။
စိတ္သေဘာထားျခင္း မတုိက္ဆုိင္၍ ကဲြကြာသြားၾကသူမ်ား ရိွသက့ဲသုိ႔ ခ်စ္သူရည္းစားဘ၀မွ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀သုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားၾကသူမ်ားလည္း ရိွသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၿပီး သမီးရည္းစားဘ၀မွ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္သြားသူ မည္မွ် ရိွမည္နည္း။ ဤေမးခြန္းကုိ မဟာခ်ဳိင္ေရာက္ ကုိေက်ာ္စုိးက ေခတၱ စဥ္းစားၿပီး ေျဖပါသည္။
ကုိေက်ာ္စုိးက သူ၏ အေတြ႔အႀကဳံ၊ သူ၏ ပတ္၀န္းက်င္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအေပၚ အေျခခံၿပီး “ဆယ္ေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ေလာက္ကပဲ တကယ္ ယူၾကတာပါ” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။
.jpg)
